Ծնվել է
2001 թ․ սեպտեմբերի 16-ին Գյումրիում։ Հետո ընտանիքը տեղափոխվել էր Հյուսիսային Օսիա։

Սպորտը
Անմնացորդ նվիրումով զբաղվել է ըմբշամարտով, հաղթել մրցումներում, նվաճել մեդալներ։

Վերադարձ հայրենիք
2019-ին իր կամքով վերադարձավ՝ ավագ եղբոր օրինակով, ծառայելու Հայաստանի բանակում։

Սկիզբը
Սկզբում ուսումնական զորամասում, ապա՝ Մատաղիսում՝ որպես կրտսեր սերժանտ։

Վերջին գիշերը
Սեպտեմբերի 26-ին արդեն մարտական հենակետում էր՝ Թալիշում, 7 հոգանոց ջոկով։

Հրամանը
Նա էր կրակի տակ որոշումներ ընդունողը՝ մղելով անհավասար պաշտպանական մարտ։

Անհավասար պայքար
Դիրքը շրջափակվեց։ Դավիթը գնդացրի կրակով կասեցրեց թշնամու ներխուժումը։

Վերջին շունչը
2020 թ. սեպտեմբերի 27-ին: Զոհվեց ականանետի պայթյունից՝ մինչև վերջին պահը պայքարելով։

Սրտի հույսը
Հորը երկար ժամանակ թվում էր, թե որդին ողջ է… Մինչև ապրիլը։

Հուշարձանը
Գյումրիում կանգնեցվել է խաչքար՝ Դավոյի աղբյուրով, պատմություն բխող ջրով։

Անմահ անունը
Դպրոցում՝ նրա անունով դասասենյակ, իսկ սրտերում՝ հերոսի գծագրված դեմք։

Պարգևները
Հետմահու արժանացել է «Մարտական ծառայություն», «Արիության համար», «Անձնուրաց պաշտպան» մեդալների։

Հավերժ տողեր
Թալիշի դիրքերում քաջաբար զոհված Դավիթը դարձավ սերնդից սերունդ փոխանցվող պատմություն։